Forum - Stowarzyszenie Empatia

Kochani, dziękuję Wam za szczere odpowiedzi, Wasze słowa i zrozumienie są dla mnie bardzo ważne.
Staram się zamienić ból w działanie, ale nie zawsze się da. Czasami są takie przypadki, że nie da się nic zrobić. Chciałabym nauczyć się z tym żyć, a nie zadręczać się takimi rzeczami.
I nie chodzi tu o mięso w markecie, obok takich widoków nauczyłam się przechodzić obojętnie. Kiedy idę z kimś coś zjeść i ta osoba je mięso, jajka, to czuję się nieswojo, ale ponieważ nie przyjaźnię się z takimi osobami, to też jakoś jestem w stanie zaakceptować ten fakt. Ale kiedy słyszę o jakimś konkretnym przypadku, np. o psie ciągniętym za samochodem, aż mu urwano głowę, to ogarnia mnie straszne poczucie bezsilności i rozpaczy. Pies nie żyje, więc już nie mogę po niego jechać na koniec Polski i zapewnić dobrego domu do końca życia. A sprawcy? Co z tego, że dostaną nawet maksymalny wymiar kary 2 lata, co z tego, że opinia publiczna jest oburzona. Takie rzeczy pewnie dzieją się codziennie. Kolejne myśli mogą już tylko nakręcić spiralę doła: inne zwierzęta mają jeszcze gorzej itp.

Powinna być jakaś grupa wsparcia psychologicznego dla wegan/ek Sprawy nie ułatwia fakt, że w grupach, w których działamy, często ludzie mają różną wrażliwość i czasem nie ma z kim pogadać. Poza tym w "realu" większość osób stara się "zachować twarz" i nie pokazywać słabości. Tak jakby w obliczu tragedii zwierząt można było być silnym!

Świetny jest tekst xkidslovefruitx z Vege, naprawdę rewelacyjny i wielkie dzięki za niego. Polecam.

zaznaczam tylko, że to nie mój tekst

Niestety prawda jest taka, że człowiek jest najsilniejszym gatunkiem na tej ziemii. Z innymi zwierzętami obchodzą się oni w sposób bezrefleksyjny, nie biorąc ich interesów w ogóle pod uwagę. Nadzieja jest w tym, że będziemy się starali rozwinąć zdolność do współodczuwania czy też empatii wobec innych gatunków czujących istot. Inną drogą jest wojna ze wszystkimi, którzy nie są weganami. W takim wypadku jesteśmy z góry na przegranej pozycji....

Ja też mam problem z tym otaczającym mnie syfem...
Czasem jestem w tak czarnym nastroju, że z chęcią wzięłabym giwerę do ręki i odstrzeliła kilka pustych łbów....
U mnie to jest ciągła huśtawka nastrojów, raz jestem przez tydzień w czarnym nastroju i klnę na czym ten świat stoi, a innym razem cieszę michę bez powodu i mam ochotę wszystkich, nawet mięsożerców, przytulać...
Ale ja tak miałam już od dzieciństwa, zanim jeszcze poznałam słowo weganizm, czy aktywizm, także to nie ma raczej z nim związku...

Jak sobie radzę? Nie radzę sobie. Jestem niezrównoważona, ludzie uważają mnie za lekko ześwirowaną, a ja nauczyłam się ukrywać częściowo te huśtawki nastrojów w obecności innych. Wewnętrznie jednak mam tylko taki wybór, że muszę sama przeczekać ten czas kiedy miałabym ochotę wybić połowę ludzkości...

Ja jakoś jestem już do siebie samej przyzwyczajona, potrafię się pohamować z pokazywaniem moich kontrowersyjnych poglądów, choć nie zawsze, dlatego nie jestem popularna, ludzie się mnie boją, unikają mnie i uważają za dziwaczkę
Zawsze kiedy mogę, udowadniam ludziom dookoła w jakim syfie biorą udział i to jest rzecz, która mi poprawia humor - jak widzę szok i błysk uświadomienia w ich oczach i przestaję słyszeć idiotyczne, zalatujące ignorancją komentarze.

Zgadzam się ze stwierdzeniem, które padło wcześniej - że tę złość trzeba zamienić w działanie. I ja jestem na dobrej drodze by tak właśnie uczynić, co polecam również innym. I nieważne, czy będzie to sport, czy bieganie od manifestacji do manifestacji, czy sprzątanie boksów w schronisku, chodzi o ogólnie pojęte działanie, rozładowanie tej energii.

Pozdrawiam,
M.

Moniko, cenne uwagi. Postanowione, zaczynam biegać

Muzyka, 24/7, rozmaita, dyktowana nastrojem, sprawdzana z ciekawości, kiedy trzeba to głośno, kiedy indziej cichutko, do odreagowania, do złapania inspiracji, do złapania oddechu, do ukojenia.

Widziałem slogan pewnej fajnej wytwórni muzycznej: bez muzyki życie byłoby pomyłką. Ratujemy życie innych zwierząt. To nie pomyłka. Z muzyką wszystko idzie płynnie. Zycie i ratowanie życia. Rytm serc dziesiątek uratowanych istot. Melodia marzeń o wolności. Wolność, taniec, życie. Taniec życia.

Dobra, koniec semiwierszyka, Ładne muzyczątko mi tu leciało i tak mi się napisało. Idzie odczuć, o co kaman.