Forum - Stowarzyszenie Empatia

Trudno powiedzieć, co było tą ostatnią kroplą. Bezsilność po następnym piśmie do zwierzchników czy kolejny absolwent, który opowiada identyczną historię. Czy można wytrzymać jeszcze sześć takich samych historii, a już siódmej nie? Czy można czekać trzy lata na reakcję, a jeden dzień dłużej już przelewa czarę? Można się tylko domyślać. Niewątpliwie w pewnym momencie nad wyuczonym posłuszeństwem górę wzięła natura buntownika. Tak o nim czasami mówili uczniowie. Klaus Mertes uśmiecha się. Buntownik w zakonie, w którym posłuszeństwo wobec zwierzchników jest naczelną regułą. „Trzeba być zawsze gotowym wierzyć, że to, co ja widzę jako białe, jest czarne, jeśli tak to określi Kościół Hierarchiczny”, pisał założyciel zakonu, Ignacy Loyola.
Ojciec Klaus Mertes jest jezuitą.

W liście opublikowanym po ujawnieniu skandalu prowincjał jezuitów na Niemcy, Stefan Dartmann, potwierdza: „Ojciec Mertes poinformował nas w 2006 r. o zarzutach stawianych przez byłych uczniów”. Do stycznia 2010 r. żadne kroki przeciw dwóm (dopiero później pojawiło się trzecie nazwisko) zakonnikom nie zostały podjęte. – Bo ofiary prosiły o dyskrecję – tłumaczy dziś Stefan Dartmann, prowincjał zakonu.

20 stycznia 2010 r. ojciec Mertes pisze list. Kochani absolwenci i absolwentki. W poprzednich latach odezwało się do mnie kilkoro z waszych kolegów, którzy stali się ofiarami molestowania seksualnego. Proszę, jeśli sami padliście ofiarą, przerwijcie milczenie.

Maszyna rusza. I nie daje się już zatrzymać. Ponad 500 listów nie da się ukryć. 500 adresatów to ponad 2 tys. osób, które go przeczytały. Współmałżonkowie, dzieci, rodzice. Ci, którzy nie wiedzieli wcześniej, dowiedzieli się. Ci, którzy coś słyszeli, zaczęli kojarzyć. Ci, którzy molestowanie przeżyli, wrócili do przeszłości. Zaczęli mówić.

AdamZ napisał(a):Trochę na pograniczu science fiction ze spóźnionym prima aprillis przyjąłem tę wiadomość:

Dawkins i Hitchens chcą aresztować Ratzingera !

http://www.timesonline.co.uk/tol/commen ... 094310.ece

23 lata temu, na zacinającej się maszynie do pisania, Irek wystukał opowieść Maćka. Rano wsiedli w PKS i ruszyli z Bydgoszczy do Sądu Biskupiego w Koszalinie, któremu podlega Dźwirzyno i jego proboszcz.

Irek pamięta godzinę stania w długim korytarzu i księży, którzy nie zwracali na nich uwagi. Biskupem jest w tamtym czasie ks. Ignacy Jeż - były więzień Dachau, który później zostanie kardynałem. Nie przyjmuje chłopców osobiście, wychodzi do nich "szeregowy" ksiądz.

- W bogato zdobionym gabinecie z kamienną twarzą wysłuchał opowieści Maćka. Po godzinie przeplatanej pytaniami przystawił kilka wielkich pieczęci na moim maszynopisie i obiecał, że zajmie się księdzem Ubermanem. Ze trzy razy pytaliśmy, czy na pewno. Zapewniał, że tak, i dodał, że powiadomią nas, kiedy biskup coś postanowi. Jeszcze wtedy wierzyłem w kościelną sprawiedliwość. Ale uderzyło mnie, że nikt nie zatroszczył się o Maćka, nie spytał, jak się czuje.

Przez dwa lata nic się nie dzieje. Uparty Irek wykręca numer parafii w Dźwirzynie i słyszy: - Jerzy Uberman, słucham...